منو

مرزهای محدودیتِ بینایی ما

گوینده/مجری: راحله قاسمی جو

تهیه كننده اینترنتی: راحله قاسمی جو

رده سنی: ب-دبستان

1 قطعه
5:05 مدت زمان
305 دریافت شده

پخش همه قطعات

چشمان ما، حسگرهایی هستند درست مثل چهار حسگر دیگر بدنمان. مثلا گوش‌های ما، حسگرهای صدا هستند. چشمان ما حسگرهایی هستند که می‌توانند به فوتون‌های نور (کوچکترین ذرات تشکیل دهنده نور) واکنش نشان دهند....
واقعیتی وجود دارد که می‌تواند شما را شگفت‌زده کند. هیچ محدودیت ذاتی برای اینکه بتوانیم اشیاء خیلی دور یا خیلی ریز را ببینیم وجود ندارد. یک جسم هرچقدر دور یا ریز باشد مهم نیست، مهم این است که فوتونی (کوچکترین ذرات تشکیل دهنده نور را که امکان دیدن تک تک آن ها وجود ندارد) که از آن ساطع می‌شود بتواند به چشم ما برسد. آسمان پر ستاره‌ی شب می‌تواند مثالی خیلی خوب برای آزمایش توانایی دیدن مناظر دوردست باشد. ستاره‌ها، اجرامی خیلی بزرگ هستند و بسیاری از آن‌هایی که در آسمان می‌بینیم، میلیون‌ها کیلومتر قطر دارند. حتی نزدیک‌ترین ستاره‌ها، میلیاردها میلیارد کیلومتر از ما دور هستند. هرچند که قطر آن‌ها زیاد است، ولی به دلیل فاصله‌ی زیاد، چشم ما نمی‌تواند قطر آن‌ها را تشخیص دهد. ما ستاره‌ها را به صورت منابع نور نقطه‌ای می‌بینیم که فوتون‌های آن‌ها، میلیاردها کیلومتر را در کیهان پیموده و به ما رسیده‌اند. همه‌ی ستارگانی که در آسمان شب می‌بینیم، در کهکشان خودمان، یعنی راه شیری قرار دارند. یکی از نادر اجرامی که می‌توانیم با چشم غیر مسلح بیرون از کهکشان راه‌شیری ببینیم، کهکشان «اندرومدا» است. کهکشان اندرومدا، در فاصله‌ی 2٫5 میلیون سال نوری از ما قرار دارد. یعنی فاصله‌ای آن‌قدر زیاد که نور با سرعت 350 هزار کیلومتر بر ثانیه، آن را در 2٫5 میلیون سال طی می‌کند. کهکشان اندرومدا خود دارای میلیاردها ستاره است. ولی ما نمی‌توانیم ستاره‌های آن را تفکیک کنیم و کهکشان را به صورت یک هاله‌ی کم نور می‌بینیم....